افزایش حساسیت تومور به اشعه با استفاده از سلکوکسیب

زمینه و هدف: سرطان یکی از مهم­ترین عوامل مرگ‌ومیر در دنیا می‌باشد. به دلیل پیشرفت­های قابل توجه در علم زیست­شناسی مولکولی و سلولی، روش­های قبلی درمان سرطان با استراتژی­های جدید بهبود یافته­اند. شناسایی و استفاده از حساس­کننده­های شیمی­درمانی و پرتودرمانی و تأثیرات آنها بر تخریب بیشتر بافت تومورال روش درمانی جدید می­باشد. آنزیم COX-2 نیز با سلکوکسیب مهار و از ترمیم مجدد تومور جلوگیری می­نماید. مواد و روش­ها: مکانیسمی که به­وسیله آن مواد سلول­ها را به پرتودهی حساس می­کنند می­تواند شامل افزایش تخریب اولیه­، مهار ترمیم و توزیع مجدد سیکل سلولی و توقف در ناحیه حساس­تر به اشعه باشد. برای ایجاد پاسخ بیشتر به درمان باید بتوانیم آنزیم­هایی را که در افزایش رشد و ترمیم  تومور نقش دارند شناسایی و با مهار آنها از رشد و ترمیم تومور جلوگیری نماییم .یکی از آنزیم­هایی که در تومور بیان زیادی دارد و مهار آن باعث افزایش پاسخ به درمان و مرگ سلول­های تومورال میشود آنزیم COX-2 است. بیانزیاد ژن COX-2 با رفتارتهاجمی ترتوموروپروگنوزبدتروخصوصیتبدخیمیبیشتر مرتبطمی­باشد. یافته­ها: در مطالعات انجام شده آنزیم COX-2 با پنج مکانیسم منجر به ایجاد تومور و فنوتیپ بدخیم سلول های تومور می­شود 1- مهار آپوپتوز 2-افزایش رگزایی 3- افزایش تهاجم 4- مدولاسیون التهاب / ضعف ایمنی، سرکوب ،5-تبدیلprocarcinogensبه مواد سرطان­زا. مکانیزم­های شناخته شده در افزایش حساسیت به پرتو توسط سلکوکسیب: 1-                  مهار آنزیم COX-2 و متعاقب آن کاهش و توقف تولید PGE2 و در نتیجه افزایش آپوپتوز و کاهش رگزایی و رشد توسط  این دارو با سیگنالینگ TNF-α به­وسیله مهار انتقال هسته­ای فاکتور رشد و همچنین با مهار فعال شدن فاکتور رونویسی NFK-B  آنزیم  COX-2 را مهار می­کند. 2-                  توقف سیکل سلولی در منطقه G1-S به­عنوان یکی از مناطق حساس از نظر پرتو. مطالعاتی در گروه سلول­های کارسینوم نشان از توقف سیکل سلولی در منطقهG1-Sرا دارد، حال اینکه با چه مکانیزمی این توقف صورت می­گیرد به­طور کامل شناخته نشده است. مطالعات سلول­های کارسینوم مری نشان داده است که افزایش بیانp21waf1/cip1 و  p27kip1نقش مهمی در نقطه G1-S ایفا می­کنند . نتیجه­گیری: سلکوکسیب به­عنوان مهارکننده آنزیم cox-2 و تأثیر بر برخی از آنزیم­ها و مهار آنها و تغییراتی که در فرایند سیکل سلولی ایجاد می­کند نقش حساس­کنندگی به پرتو را ایفا می­کند و به­تنهایی از ایجاد سرطان جلوگیری و باعث مهار و تأخیر در رشد تومور به میزان ناچیز دارد که با استفاده همزمان آن با داروهای شیمی درمانی و رادیوتراپی یک هم­افزایی را به همراه دارد که باعث تخریب بیشتر سلول سرطانی در حین و بعد از اشعه درمانی می­شود.